Krækling er að finna allt í kringum Ísland. Hann vex víða á klappar- og malarbotni. Einnig vex hann á bryggjustaurum og situr oft í þykkum klösum utan á þarastilkum. Hann finnst í fjörum og er einnig algengur allt niður á um 30 m dýpi.

Krækling er að finna bæði á norður- og suðurhveli jarðar. Á norðurhveli finnst hann eingöngu í Atlantshafi. Hann vex við Norður-Noreg og þaðan allt suður í Biskajaflóa við Frakkland. Við austurströnd N-Ameríku lifir hann frá Labrador í Kanada, til Suður-Karólínu í Bandaríkjunum.

Kræklingurinn síar fæðu sína úr sjónum. Fæðan er örsmáir svifþörungar. Kræklingurinn dælir sjónum inn í skelina, þar sem þörungarnir eru síaðir frá.

Kræklingur verður kynþroska strax á fyrsta ári. Hann hrygnir á sumrin. Kvendýrin losa egg og karldýrin svil og frjóvgun verður í sjónum. Lirfa þroskast úr egginu og berst með straumum nálægt yfirborði. Hún fær fljótlega utan um sig þunna, gagnsæja skel. Lirfan sest á botninn eftir tvær til átta vikur, helst þar sem eru þráðlaga þörungar. Algengt er einnig að hún setjist þar sem eldri kræklingar eru fyrir.

Víða er þess getið í gömlum heimildum að kræklingur hafi verið hirtur til beitu. Sums staðar, þar sem mikið var af kræklingi eins og t.d. í Laxárvogi í Hvalfirði, komu sjómenn víða að til að safna sér beitu. Þeir sigldu inn á voginn á flóði og létu fjara undan bátunum. Á fjörunni var kræklingur tíndur upp í bátinn og síðan siglt aftur út úr voginum á næsta flóði. Suðurnesjamenn fluttu kræklinginn heim og geymdu í sjávarlónum og gátu tínt hann þar í beitu eftir þörfum.

Á gróðurtíma svifþörunganna, frá vori fram á haust, geta eitraðir þörungar sprottið upp í miklu magni og valdið svokallaðri skelfiskeitrun. Skelfiskeitrunar hefur sem betur fer sjaldan orðið vart hér við land en kræklingur og aðrar samlokur í sjó, sem lifa að mestu leyti á svifþörungum, geta safnað í sig þessu eitri. Eitrið hefur ekki áhrif á samlokurnar sjálfar en eitrunin kemur fram hjá þeim sem borða skeljarnar.